Archiwa tagu: Poezja

Prawie samotność Jak zawsze samotny Gdy potrzeba pomocy Ludzi brak, przyjaciół Gdy jestem na moralnym kacu. Mówili mi: jesteś zerem, Wypróbowani przyjaciele. Oskarżam was oprócz jednego On będzie wiedział, którego Oskarżam was o wszystko i o nic Bo jak można … Czytaj dalej →

Kooperacja Kiedy widzę słońce, odwracam się od ciemności. Oczy przez chwile ślepe szukają miłości. Kiedy widzę księżyc odpoczywam od jasności, Uszy widzą więcej są bliskie świetności. Gdy uszy zatkam i zamknę oczy, Ciemność mnie całkiem otoczy. Do poznania świata i … Czytaj dalej →

Gniew Gniew z siebie zerwałem Złą zazdrość zakopałem Nienawiść zabiłem Lenistwo zapiłem Gniew czerwony urósł w siłę Zazdrość odkopana wbita w żyłę Nienawiść do siebie odrodziłem Cofnij

Myśli kwadratowe Szedłem za zagrożeniem Posiłkując się gniewem Oczekiwałem czegoś, sam nie wiem Życia będącego odwróceniem A myśli kwadratowe Łapały mnie za każdym słowem Cofnij

Tam gdzie galimatias tam gdzie galimatias – tam racjonalność ma swoje granice, wyobraźnia je łamie tam gdzie rozum niedowidzi umysł daje radę tam gdzie galimatias po kawie gubię umysł, wyobraźnia mi się zmniejsza do głowy wypełnionej pestycydami wkracza racjonalizm ze … Czytaj dalej →

Obraza na dzieciństwo patrzę na siebie oczami małego dziecka mam ochotę nosić mą infantylność na rękach dorośli obdarci z dzieciństwa, z szaleństwa spoglądają z góry, między palcami kalectwa zasłaniają się rozumem, gnuśni, pozbawieni serca, na miłość głusi. Chorują na brak … Czytaj dalej →

Kamienne serce Czas zniknął, a zegar zgubił kukułkę. Wskazówki zostały połamane. Wieczny restart zamienił się w reset. Noc postępuje nad ranem. Wschód stał się zachodem, A Bóg bałwanem. Wśród zimnej fuzji głazów serc, Burzy synaps, gorących nerw. Koniec człowieczeństwa przypieczętowałem. … Czytaj dalej →

Drzewne wariacje papierem ściernym zdrapuję złe chwile ścięte drzewo nie chce być tabula rasa słoje nigdy nie będą prostą linią ułożone przeszłość taka nie jest do czystej kartki wpadł motyl „teraz” zasieje ziarno tęczową kredką albo czarną wyrośnie tęcza ze … Czytaj dalej →

Dal patrzę przed siebie widzę dal nieskończoność napełnia mnie lękiem to czy tam – het, het za krańcem świata czeka mnie to samo co tutaj… Cofnij

Zegarowe deszczu strugi deszcz puka do moich drzwi   ktoś stuka do okna snu   coraz większe zaciekawienie   jest coś do nieodgadnięcia coś co dalej sięga niż myśli   nie tak nie tak nie wiem gdzie zostawiłem światło dnia … Czytaj dalej →